મૂકો ને યાર! શું લેવા ખરલમાં દર્દને ઘૂંટો?

કે તમને દર્દ દેનારો જુઓ, આરામથી સૂતો!

નથી હોવાની દુનિયાને કદી પરવા તમારી કંઈ,

વહો જો લાગણીમાં, તો ભલે ભાંગો અને તૂટો!

તો સરખાવી શકાયું હોત કૌશલ્ય અમારું પણ;

તમે સાબૂત જો રહેવા દીધો હોતે આ અંગુઠો!

હવે એની જ ફરતે છેક લગ ફર્યે જવાનું છે,

મળ્યો છે માંડ આપણને ય ઈશ્વર નામનો ખૂંટો!

અલખના રંગે રંગાઈ ગઝલની ધૂણીએ બેઠાં;

શબદની છે ચલમ જો હાથમાં, તો મોજથી ફૂંકો!

: હિમલ પંડ્યા 

જાત વિશે એક અટકળ થાય છે,

છે કશું એવું જે ઝળહળ થાય છે;

પીડ ગોરંભાઈ છે ભીતર કશે,

લ્યો, મટીને આંખ, વાદળ થાય છે;

મોકળા મનથી જીવાતું હોય ક્યાંક.

ક્યાંક સંબંધો જ સાંકળ થાય છે;

કોઈને તારો કશો યે ખપ નથી!

તું અમસ્તો સાવ આગળ થાય છે;

રાતના આંસુ વહ્યા જે રાતભર,

એ સવારે રોજ ઝાકળ થાય છે;

આ ગઝલ, આ શબ્દ, આ કાગળ-કલમ!

આખરે તો એ જ અંજળ થાય છે.

: હિમલ પંડ્યા 

એકદમ નક્કર હકીકત છળ બને, એવું બને!

દર્દ પોતે પણ દુઃખોની કળ બને, એવું બને!

ક્યાં જવું? ક્યાં ના જવું?-ની ગડમથલ ચાલ્યા કરે,

એકતરફી લાગણી સાંકળ બને, એવું બને!

ક્યાંક સૂના રણની માફક યાદ કોઈ વિસ્તરે,

ક્યાંક ભીની આંખનું એ જળ બને, એવું બને!

જે જતનથી લાગણી રોપીને ઊછેરો તમે,

એ સબંધો પણ કદી બાવળ બને, એવું બને!

રાત, આખી રાત કોની યાદમાં રડતી હશે?

કે સવારે આંસુઓ ઝાકળ બને, એવું બને!

પીઠ પાછળ હાથ સધિયારાનો ફરતો હોય તો,

કો'ક દિ એ જીવવાનું બળ બને, એવું બને!

બે ઘડી રોકાઈને આંસુ લૂછી જો કોઈના,

જીવવું તારું પછી ઝળહળ બને, એવું બને!

હાથમાં લઈને  કલમ, ઈશ્વર ગઝલ લખવા ચહે,

છમ્મલીલી આ ધરા કાગળ બને, એવું બને!

'પાર્થ' ચારે ધામ જેવી જાતરા છે શબ્દની,

એ હવે બસ આપણું અંજળ બને, એવું બને!

: હિમલ પંડ્યા 'પાર્થ'

(1992-93માં સુરેન્દ્રનગર ખાતે મારા જીવનના સૌથી પહેલાં મુશાયરામાં ભાગ લીધેલો, ત્યારે આ "બને, એવું બને" રદીફ પરની એક મજાની ગઝલ કવિશ્રી ધૂની માંડલિયા Dhuni Mandaliyaના ઘાટ્ટા, ઘેરાં, ઘૂંટાયેલા અવાજમાં માણેલી ત્યારથી આ રદીફ મનમાં ઘર કરી ગયેલો. આજે એને એક ગમતો અંજામ આપી શકાયો)

સાવ પૂરી, સાવ આખી કોઈને મળતી નથી,

જીંદગી છે, જોઈ-ચાખી કોઈને મળતી નથી;

એને પોતાના ય થોડા અણગમાઓ હોય છ્ે,

એકસરખું હેત રાખી કોઈને મળતી નથી;

કો'ક દિ' એ દોડતી આવે અને ભેટી પડે!

કો'ક દિ' એ દ્વાર વાખી કોઈને મળતી નથી;

વ્યર્થ ઝાંવા નાખવાથી હાથ તારા લાગશે?!

એમ કેવળ હાથ નાખી કોઈને મળતી નથી;

રીસ છે, આ રીસ ઊતરવા સુધી તો રાહ જો!

એકધારી દાઝ રાખી કોઈને મળતી નથી;

તેં વિચારી હોય એનાથી જુદી એ નીકળે;

એટલે ભાવિને ભાખી કોઈને મળતી નથી.

: હિમલ પંડ્યા