આવવું, રહેવું અને પાછા જવું;
બોલ, આમાં ક્યાં છે કરવાનું નવું?

બસ, ખપી જાવાનો રસ્તો અે ય છે,
કોઈને ઉપયોગમાં આવી જવું!

જ્યાં સુધી રહીએ ચલણમાં ત્યાં સુધી,
આપણી પાસેનું ઉત્તમ આપવું;

દૂર રહીએ ઓળખી લીધા પછી,
ક્યાં સુધી લઈને ફરીશું ત્રાજવું?

કેમ? લોકેશન મળ્યું ના મેપમાં?
વૃધ્ધ પૂછે છે કરીને નેજવું!

હું અનુભવથી જ એ શીખી ગયો!
કે અનુભવ શીખવે - અે શીખવું.

: હિમલ પંડ્યા 

એટલું કામ આજે જ કરવાનું છે,
એ ન આવે તો સામેથી મળવાનું છે;

છો ને ખારો હો સાગર, નદીએ છતાં-
જીદ છોડી, જઈ એમાં ભળવાનું છે;

ખૂબ ઊંચે ચડી ગ્યા એ જોયું અમે;
લ્યો, હવે જાળવીને ઊતરવાનું છે!

કાંઈ સૂરજ બધાએ થવાનું નથી,
એક દીવો થઈને સળગવાનું છે;

તું કરે એમ થાવાનું હોયે પ્રભુ!
તો અહીં મારે શાને રઝળવાનું છે?

શ્વાસને જાણ કેવી? કે અંદર જઈ,
એક આંટો દઈને નીકળવાનું છે!

: હિમલ પંડ્યા

આમ પણ થાય ને અેમ પણ થાય છે,
જીન્દગી જો ને, ક્યાંથી ક્યાં લઈ જાય છે!

આપણું આપણાંમાં ન હોવું હવે,
આમ જુઓ તો ચોખ્ખું જ વરતાય છે!

ખાલીપાએ ખભે હાથ મૂકી કહ્યું;
જો, હું છું ને! પછી શાને મૂંજાય છે?

કોઈને જીતવાની અધીરાઈમાં,
જાતને સાવ હારીને બેસાય છે;

સાચવી રાખવાનું ગુમાવી દીધું!
આખરે ખૂબ મોડેથી સમજાય છે;

તું કહે છે કે શ્વાસો ઘણાં છે અને,
હું કહેતો રહું છું, સરી જાય છે;

કોઈ પીડા નકામી તો હોતી નથી,
આંસુ આવ્યે કવિતાઓ સર્જાય છે;

: હિમલ પંડ્યા

રડાવી શકે છે, હસાવી શકે છે,*
ઇશારે જરા તું નચાવી શકે છે;

કદી રીસના તો કદી લાગણીના,
રંગો ઘણાં તું બતાવી શકે છે;

વરસતી રહે હેતથી આંખ તારી,
તરસ જિંદગીની છીપાવી શકે છે;

કલમ થઇ ને જો મારા હાથોમાં આવે,
ગઝલ પર ગઝલ તું લખાવી શકે છે;

કરી નાવ જીવનની તારે હવાલે;
ડૂબાડી શકે છે, તરાવી શકે છે!

: હિમલ પંડ્યા

* તરહી રચના (૧૯૯૧-૯૨)